Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/306

 Dysząc ciężko, jak gdyby wejście na schody pozbawiło ją było oddechu, spytała:
 — I jakże, panie doktorze?
 — Mam nadzieję pani hrabino, że to może mniej niebezpieczne, niż w pierwszej chwili przypuszczałem.
 Wykrzyknęła:
 — Nie umrze?
 — Nie. Tak przynajmniej sądzę.
 — Pan zaręcza?
 — Nie. Zdaje mi się jednak, że chodzi tu tylko o mocne zgniecenie brzucha, bez obrażeń wewnętrznych.
 — Co pan rozumie pod obrażeniami?
 — Rany.
 — A skąd pan wie, że ich niema?
 — Przypuszczam tylko...
 — A gdyby były?
 — Och! wówczas sprawa byłaby bardzo poważna.
 — Mógłby umrzeć?
 — Tak.
 — Rychło?
 — Bardzo. W ciągu kilku minut, a nawet sekund. Proszę się jednak uspokoić, pani hrabino. Jestem przekonany, że za dwa tygodnie będzie zdrów.
 Słuchała ze skupioną uwagą, chcąc wszystko wiedzieć i zrozumieć.
 I znów podjęła:
 — Jakież mogłyby być te rany?
 — Przerwanie wątroby naprzykład.