Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/299

 — Ja cię także kocham.
 — Och! nie mów o tem.
 — Do widzenia, Any.
 — Do widzenia, kochany przyjacielu. Do jutra.
 — Do widzenia.
 Ucałował jej ręce, jedną po drugiej, następnie pocałował w czoło i w kąciki ust. Miał teraz oczy suche, twarz spokojną. Wychodząc, pochwycił ją w ramiona, objął całą jej postać i przyłożywszy usta do jej czoła, zdawał się pić, wchłaniać całą tę miłość, jaką czuła dla niego.
 I odszedł szybko, nie odwróciwszy się raz jeszcze.
 Pozostawszy samą, padła na krzesło łkając. Byłaby tak pozostała do wieczora, gdyby Anetka nie była po nią przyszła, dla jakiejś porady z krawcową.
 Chcąc zyskać czas dla otarcia zaczerwienionych oczu, rzekła:
 — Muszę jeszcze napisać króciutki list. Wracaj dziecino na górę — ja tam przyjdę za chwileczkę.
 Aż do wieczora musiała się zajmować ważną kwestją wyprawy.
 Księżna i markiz przybyli rychło, by zjeść obiad w kółku rodzinnem.
 Siadano właśnie do stołu, rozmawiając jeszcze o przedstawieniu wczorajszem, gdy wszedł pan domu, niosąc trzy olbrzymie bukiety.
 Księżna zdumiona, wykrzyknęła:
 — Ach Boże! co to ma znaczyć?
 Anetka zawołała: