Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/254

 Teraz on kolejno ręką zamknął jej usta bolesne, mówiąc:
 — Znowu! Błagam cię, nie mów już o tem. Przysięgam ci, że się mylisz!
 Powtórzyła:
 — Gdybyś tylko i mnie kochał, bodaj troszeczkę.
 Zapewnił ponownie:
 — Kocham cię!
 Następnie trwali długo w milczeniu, trzymając się za ręce, bardzo wzruszeni i smutni.
 Przerwała nakoniec tę ciszę, szepcząc:
 — Och! chwile, które mi jeszcze pozostają do życia nie będą wesołe.
 Będę się starał uczynić ci je spokojnemi.
 Cienie mroczne, poprzedzające zmierzch wieczorny, zalegały zwolna salon, pogrążając ich stopniowo w posępnej szarości wieczorów jesiennych.
 Zegar wybił godzinę.
 — Długo już tu siedzimy — rzekła. — Musisz odejść, bo mógłby ktoś przyjść, a nie jesteśmy dość spokojni!
 Wstał, uściskał ją, całując jak dawniej w usta nawpół rozchylone, poczem znów przeszli obydwa salony, oplatając się ramionami, jak mąż ze żoną.
 — Do widzenia, drogi przyjacielu.
 — Do widzenia, droga przyjaciółko.
 I portjera zasunęła się za odchodzącym!
 Zeszedł ze schodów, skierował się ku bulwarowi, zaczął się przechadzać, nie wiedząc co robi, ogłu-