Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/216

jakikolwiek pozór galanterji. Stopniowo ogarniała go irytacja na hrabinę, że wogóle śmiała go posądzać o podobną bezecność i podłość bezgraniczną; postanawiał też dać jej odczuć swe oburzenie w rozmowie, która nastąpić miała za parę chwil.
 Wyszedł rychło, by udać się do niej, pragnąc jak najprędzej sprawę tę wyjaśnić. Przez całą drogę przygotowywał z coraz większem rozdrażnieniem rozumowania i frazesy, mające go usprawiedliwić i pomścić za podobne podejrzenia.
 Zastał ją na szezlongu, z twarzą zmienioną cierpieniem.
 — A zatem — począł tonem suchym — zechciej mi droga przyjaciółko wyjaśnić tę dziwną scenę przed godziną.
 Głosem złamanym odparła:
 — Więc jeszcze nie zrozumiałeś?
 — Wyznaję, że nie.
 — Olivierze, zechciej zbadać dobrze swe serce.
 — Serce?
 — Tak, zajrzyj w głąb swego serca.
 — Nie rozumię. Wytłómacz się jaśniej.
 — Zajrzyj w głąb serca, czy nie dostrzeżesz tam nic niebezpiecznego dla siebie i dla mnie.
 — Powtarzam ci, że nie rozumię. Domyślam się, że istnieje coś w twej wyobraźni, ale w sumieniu swojem nie widzę niczego.
 — Ja ci nie mówię o twem sumieniu, lecz o twem sercu.