Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/213

do czasu odwracał się ku młodej dziewczynie, zatopionej w czytaniu.
 Serce mu się ściskało, a palce drżały; sam nie wiedział, co robi, mieszając odcienie farb, tak głębokie wzruszenie ogarnęło go raptownie na widok tego zjawiska, cudem wskrzeszonego na temsamem miejscu po upływie lat dwunastu. Skończyła właśnie czytać i patrzyła przed siebie.
 Podszedłszy bliżej, dostrzegł w jej oczach dwie kropelki przeźrocze, które oderwawszy się od rzęs, spływały po policzkach. Zadrżał od stóp do głowy, w jednym z tych porywów uczucia, co to mężczyznę pozbawiają przytomności i zwracając się do hrabiny, szepnął:
 — Boże, jakaż ona piękna!
 Nagle osłupiał, na widok śmiertelnie bladej, konwulsyjnie drgającej twarzy pani de Guilleroy.
 Swemi dużemi oczyma, w których widniało przerażenie, spoglądała na córkę i na niego.
 Zbliżył się, pełen niepokoju, pytając:
 — Co pani jest?
 — Muszę z panem pomówić.
 Wstała, szybko mówiąc do Anetki:
 — Zaczekaj dziecino chwileczkę; muszę panu coś powiedzieć.
 Spiesznie przeszła do saloniku sąsiedniego, służącego malarzowi za rodzaj poczekalni. Poszedł za nią, czując w głowie zamęt, nie pojmując, co się stało.