Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/120

 Na zapytanie: — Czy pani hrabina w domu? służący odpowiedział potakująco, radością przepełniając mu serce.
 Tonem radosnym: — Jeszcze ja — przywitał z progu saloniku obydwie kobiety, zajęte jakąś robótką, w świetle różowem abażurów dwuramiennej lampy metalowej, na wysokiej smukłej podstawie.
 Hrabina wykrzyknęła:
 — To pan! Co za szczęście!
 — Ja sam. Czułem się dziwnie samotnym i przyszedłem.
 — To ślicznie!
 — Czy pani kogoś oczekuje?
 — Nie... zresztą... nigdy nie można wiedzieć.
 Usiadł, z lekceważeniem przyglądając się szarym wełnianym trykotom, które robiły szybko, długiemi drewnianemi drutami.
 Spytał: — Co to jest?
 — Kołdry.
 — Dla biednych?
 — To się rozumie.
 — Bardzo brzydkie.
 — Bardzo ciepłe.
 — Być może, niemniej strasznie to brzydkie, zwłaszcza w salonie à la Ludwik XV, gdzie wszystko pieści wzrok. Jeśli nie ze względu na ubogich, to ze względu na swych przyjaciół, powinnaby pani swe dary miłosierne uczynić piękniejszemi.
 — Ach Boże, ci mężczyźni — rzekła, wzruszając