Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/6

 Rolandowa całkiem się już rozbudziła i rozmarzonym spojrzeniem obejmowała rozległy horyzont, skały nadbrzeżne i morze. Szepnęła:\
 — Mimo to połów ci się udał.
 Mąż jednak poruszył głową przecząco, równocześnie rzucając spojrzenie zadowolone na kosz, w którym ryby złowione przez trzech mężczyzn dygotały jeszcze, wydając lekki szelest ocierających się łusek i wzniesionych pletw — bezsilne, daremne wysiłki i podrzuty w powietrze zabijające.
 Ojciec Roland chwycił naczynie między kolana, nachylił je, aż po brzeg pozwalając wypłynąć srebrnołuskim żyjątkom, by zobaczyć te na dnie, których drgawki agonji spotęgowały się a mocna woń ich ciał, zdrowy odór morza począł się wydobywać z pełnego wnętrza kosza.
 Stary rybak wdychał ją chciwie, niby zapach róż, oświadczając:
 — Chryste! toż świeżutkie!
 I zaraz dodał:
 — Ile ty złowiłeś, doktorze?
 Starszy jego syn, Piotr, człowiek trzydziestoletni, o czarnych faworytach przystrzyżonych, jakie zwykle noszą biurokraci, z golonym wąsem i brodą, odparł:
 — Och, niewiele, może trzy lub cztery.
 Ojciec zwrócił się do młodszego:
 — A ty, Janie?
 Jan, wysoki blondyn, o silnym zaroście, znacznie młodszy od brata, uśmiechnął się i mruknął:
 — Mniej więcej tyle, co Piotr, cztery lub pięć.
 Za każdym razem powtarzali tosamo kłamstwo, ku niezmiernej radości ojca.
 Owinął wędkę koło wiosła i krzyżując ramiona oświadczył: