Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/151

A co o tem sądzi moja przyszła teściowa?
 Z uśmiechem trochę melancholijnym Rolandowa odparła:
 — Och! ja nic nie sądzę. Dziękuję pani tylko, że przyjęła Jana, bo wiem, że go uczynisz szczęśliwym.
 — O ile to tylko będzie w mojej mocy, mamo.
 Trochę rozczulona, po raz pierwszy, pani Rosemilly wstała i objąwszy Rolandową, całowała ją długo, jak dziecko kochające, a pod wpływem tej nowej pieszczoty wzruszenie głębokie wezbrało w chorem sercu nieszczęsnej kobiety. Nie zdołałaby określić swych uczuć słodkich i smutnych zarazem. Straciła syna, dorosłego syna, a oto w jego miejsce zyskuje córkę, dorosłą córkę.
 Usiadłszy znów naprzeciw siebie, ujęły się za ręce i tak trwały, patrząc sobie w oczy z uśmiechem, niemal zapominając o obecności Jana.
 Następnie zaczęły mówić o mnóstwie rzeczy, związanych z bliskim ślubem, a gdy wszystko już zostało ułożone i postanowione, pani Rosemilly, jakby sobie coś przypominając, spytała: Wszak mówiliście już z panem Rolandem?
 Rumieniec okrył równocześnie twarz matki i syna. Rolandowa opanowała się pierwsza i rzekła:
 — Och, nie, to niepotrzebne!
 Następnie uczuwając widocznie potrzebę bliższego wyjaśnienia, dodała:
 — Jesteśmy przyzwyczajeni robić wszystko bez niego. Wystarczy go uwiadomić fakcie dokonanym.
 Pani Rosemilly, wcale nie zdziwiona, uśmiechnęła się tylko, uważając postępowanie to za cał-