Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/458

 — Czy śpisz?
 — Nie.
 Głos jej drżący był i załzawiony.
 — Zapomniałem ci powiedzieć, — rzekł — że twój minister zakpił z nas doskonale.
 — Jakto?
 Opowiedział jej od początku do końca całą kombinacyę, ułożoną między Laroch’em a Walterem.
 — Skądże ty się o tem dowiedziałeś? — zapytała, po uważnem wysłuchaniu całej historyi.
 — Pozwolisz, iż ci tego nie powiem. Ty posiadasz swoje sposoby zbierania wiadomości, których źródła nie dochodzę, ja mam swoje, które chcę zachować przy sobie. W każdym razie odpowiadam za prawdziwość moich wiadomości.
 — Tak, bardzo to możliwe — wybełkotała. — Ja sama nawet domyślałam się, że knują coś poza naszemi plecami.
 Jerzy, nie czując najmniejszej ochoty do spania, przybliżył się do żony i pocałował ją delikatnie w ucho. Magdalena odepchnęła go gwałtownie.
 — Proszę cię, dajże mi pokój — zawołała niecierpliwie. — Nie mam dziś najmniejszej ochoty do żartów.
 Zrezygnowany, odwrócił się do ściany i przymknąwszy oczy, zasnął niebawem.