Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/421

 Wskazał był woźnicy adres swego mieszkania przy ulicy Konstantynopolskiej.
 — Pan nie ma wyobrażenia, jak bardzo cierpią z twego powodu — mówiła dalej pani Walter. — Wczoraj w kościele byłam bardzo surową, lecz chciałam uciec od ciebie za jakąbądź ceną. Tak, lękam się pozostać z tobą sam na sam. Przebaczyłeś mi pan?
 — Tak, przebaczyłem. Czegóźby ci nie wybaczył człowiek, który cię tak kocha, jak ja cię kocham?...
 — Słuchaj pan — przemówiła tonem błagalnym — trzeba mnie szanować... nie trzeba... nie trzeba... inaczej nie mogłabym cię widywać.
 W pierwszej chwili nie wiedział, co ma odpowiedzieć; pojawił mu się nawet na ustach ów uśmiech subtelny, niepokojący kobiety. W końcu jednak szepnął:
 — Pani, jestem twoim niewolnikiem.
 Teraz pani Walter zaczęła mu opowiadać, w jaki sposób doszła do przekonania, że go kocha. Stało się to wówczas, gdy dowiedziała się o jego postanowionem małżeństwie z panią Forestier. Opowiadała mu szczegóły, wspominała daty i mnóstwo rzeczy poufnych.
 Nagle zamilkła. Kareta stanęła przed jakimś domem i Du Roy otworzył drzwiczki.
 — Gdzież jesteśmy? — spytała.