Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/378

 — Obecna tu pani Walter, uważając ten przydomek za nader odpowiedni — przerwał gospodarz.
 — Tak — potwierdziła pani Walter, czerwieniejąc.
 — Wyznają, iż gdybym pana znała lepiej, zrobiłabym jak mała Lorka, nazywając go Bel-Ami. Przydomek ten bardzo panu przystoi.
 — Alei pani, proszą, racz mnie tak nazywać — odpowiedział ze śmiechem.
 — Nie. Zbyt mało się znamy — odparła, spuszczając oczy.
 — Pozwól mi pani mieć nadzieją, iż poznamy się bliżej — odrzekł.
 — Wiec wtedy zobaczymy — odpowiedziała.
 Zaczęli zstępować po wąskich schodkach, oświetlonych jedynym gazowym płomieniem. Kontrast gwałtowny słonecznego dnia z tą żółtawą jasnością miał w sobie coś niezwykle ponurego. Zapach piwniczny wznosił się ku tej krętej drabinie, zapach rozgrzanej wilgoci i spleśniałych, oczyszczonych chwilowo murów, do czego przyłączał się jeszcze zapach benzoesu, przypominając uroczystości kościelne, a z tem wszystkiem znowu spływały się kobiece perfumy, werwena, irysy i fiołki.
 Z podziemia dolatywały głośne gwary, szmer tłum u podnieconego.