Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/369

 — Tak pani. Stawią się z pewnością — dopowiedział.
 Zaledwie te panie wyszły, podniosła się również pani de Marelle:
 — Do widzenia, Bel-Ami — rzekła na pożegnanie, podając mu rękę.
 Tym razem uścisk pochodził od Klotyldy — uścisk bardzo silny i długi. Jerzego wzruszyło ciche wyznanie tego prawdziwie cygańskiego i dobrego dziecka, które może i naprawdę go kochało.
 — Pójdą do niej zaraz jutro — pomyślał.
 Zaledwie znalazł się sam na sam z żoną, Magdalena wybuchnęła śmiechem wesołym, serdecznym.
 — Czy wiesz — rzekła, patrząc mu prosto w oczy, — że roznieciłeś namiętność w sercu pani Walter?
 — Cóż znowu? — odparł z niedowierzaniem.
 — Tak, zapewniam cię. Mówiła mi o tobie z szalonym entuzyazmem. To bardzo zabawne z jej strony! Pragnęłaby znaleźć dwóch takich mężów dla swoich córek!... Na szczęście, podobne rzeczy nie mają w danym wypadku żadnego znaczenia.
 — Jakto, nie mają żadnego znaczenia? — zapytał, nie wiedząc, co chce przez to powiedzieć.