Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/201

czasami z zapytaniem. Odpowiadała mu bez namysłu, zupełnie jak matka.
 Po prawej stronie pana Waltera siedziała hrabina de Percemur, z miną udzielnej księżnej, a Duroy bawiąc się jej widokiem, szepnął do pani de Marelle:
 — Czy pani zna tę drugą, podpisującą się „Różowe Domino“?
 — Ależ doskonale: baronowa de Livar.
 — Czy i tamta w tym samym guście?
 — Nie. Ale równie śmieszna. Sucha, lat sześćdziesiąt, fryzowana peruczka, zęby jak u angielki, rozum z czasów Restauracyi i ubiór z tejże samej epoki.
 — Skąd-że oni wyciągnęli te okazy literackie?
 — Dorobkiewicze przygarniają zawsze takich rozbitków arystokratycznych.
 — Tylko dlatego?
 — Tak.
 Zaczęła się teraz dysputa polityczna pomiędzy wydawcą, dwoma deputowanymi, Norbertem de Varenne i Jakóbem Rival i trwała aż do samego deseru.
 Gdy powrócili do salonu, Jerzy przybliżając się znowu do pani de Marelle, zapytał:
 — Czy mogę panią dziś odprowadzić?
 — Nie.
 — Dlaczego?