Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/139

do drzwi. Otworzył, a pani de Marelle wpadła przerażona i zadyszana.
 — Słyszałeś?
 Udał, że nie wie o niczem.
 — Nie, a co?
 — Jak mnie znieważyli?
 — Kto taki?
 — Ci nędznicy z parteru.
 — Ależ nie! Cóż to było? powiedz!
 Zaczęła łkać, nie mogąc wykrztusić słowa.
 Musiał rozpiąć jej suknie, rozebrać, ułożyć na łóżku i nacierać skronie zwilżonym ręcznikiem. Dyszała ciągle; następnie uspokoiwszy się cokolwiek, wybuchnęła gwałtownie.
 Chciała, by zaraz zeszedł, bił tych ludzi, zabił na miejscu.
 — Ależ to ludzie nieokrzesani, wyrobnicy — powtarzał ustawicznie. — Pomyśl, że musiałabyś pójść do sądu; mogliby cię tam poznać, może nawet uwięzić. Z takimi ludźmi nie można zadzierać.
 Pani de Marelle myślała już o czem innem.
 — Ale cóż my teraz zrobimy? Ja nie mogę już tu przychodzić.
 — Jest na to sposób bardzo prosty — odpowiedział — przeprowadzę się gdzieindziej.
 — Tak, ale to wymaga pewnego czasu — szepnęła.