Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/136

Duroya, podbiegła, klaszcząc w rączki i wołając z radosnym zachwytem:
 — Ach! Bel-Ami!
 Pani de Marelle zanosiła się od śmiechu.
 — Widzisz ją! Bel-Ami! A to pana ochrzciła! Ale to doskonałe określenie dla pana. Doprawdy! i ja będę pana nazywała: Bel-Ami.
 Wziął dziewczynkę na kolana i bawił się z nią, jak z dzieckiem.
 O pół do czwartej zaczął się żegnać, zmuszony pójść do redakcyi. Na schodach jeszcze odezwał się przez drzwi naw pół otwarte:
 — Jutro. Godzina piąta.
 Młoda kobieta szepnęła z uśmiechem:
 — Tak — i zniknęła.
 Zaledwie skończył robotę dziennikarską, zaczął rozmyślać, w jakiby sposób przybrać cokolwiek pokój dla przyjęcia kochanki i osłonić jako tako widoczną nędzę mieszkania. Przyszło mu na myśl porozpinać na ścianach różnorodną japońszczyznę i kupił aż za pięć franków cały zbiór małych wachlarzy i ekraników, pokrywając nimi wszystkie najwidoczniejsze plamy na obiciu. Na szybach okna ponaklejał przeźroczyste obrazki, przedstawiające statki na rzece, ptaki szybujące w purpurowych obłokach, damy w jaskrawych szatach, stojące na balkonach i całą procesyę małych, czarnych człowieczków,