Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/117

 Ona przychodziła co trzy dni, bez oporu, pociągana może urokiem tych schadzek, małego domku, który stał się cieplarnią rzadkich egzotycznych roślin i nowością miłosnego stosunku, nie narażającego ją na niebezpieczeństwa, a nęcącego bałwochwalczem uwielbieniem coraz to więcej rozkochanego Mariolla.
 Pewnego dnia oświadczyła:
 — Teraz musisz już powrócić do świata. Przyjdź do mnie jutro po obiedzie. Oznajmiłam wszystkim, że przyjechałeś już do Paryża.
 Głosem, w którym przebijała się prawdziwa boleść, spytał:
 — Och, czemu tak rychło?
 — Gdyby dowiedziano się przypadkiem, że jesteś w mieście, dałoby to pole do rozmaitych domysłów.
 Uznawszy słuszność tej uwagi, Mariolle przyrzekł przyjść do niej nazajutrz. Po chwili milczenia zapytał jeszcze:
 — Czy spodziewasz się gości?
 — Tak — odparła. — Będzie nawet pewna uroczystość.
 — Co to znaczy? — zapytał Mariolle, niemile dotknięty jej słowami.
 Ona rozśmiała się wesoło.
 — Po wielu zabiegach, wcale niełatwych, udało mi się skłonić Massivala do odegrania u mnie jutro „Dydony“, której nikt dotąd nie zna. Jest to poemat starożytnej miłości. Pani de Bratiane, 8