Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/263

 — A więc... kocham cię. Ale... mówmy o innych rzeczach, proszę o to.
 — Jakże jesteś surowym!
 — Wcale nie! Tylko... tylko... ty tego nie chcesz zrozumieć, nie chcesz pojąć, że...
 — O, tak, rozumiem bardzo dobrze, że już mnie nie kochasz. Gdybyś ty wiedział, jak cierpię nad tem!
 — Słuchaj, Krystyno! Zaklinam cię, nie rozdrażniaj mnie. Gdybyś wiedziała, jakie to wszystko niezręczne, co robisz teraz!
 — O, gdybyś mnie kochał, nie mówiłbyś tego!
 — Ależ na miłość Boską! gdybym cię nie kochał, nie przyjechałbym tutaj.
 — Słuchaj. Teraz należysz do mnie, jesteś moim, jak ja twoją jestem. Jest między nami łącznik nowego życia, którego nikt usunąć nie zdoła; przyrzeknij mi jednak, że jeśli kiedyś, później przestaniesz mnie kochać, powiesz mi o tem.
 — Przyrzekam ci.
 — I przysięgasz?
 — Przysięgam.
 — Ale i wtedy nawet, pomimo to wszystko, pozostaniemy przyjaciółmi — prawda?
 — Naturalnie, pozostaniemy przyjaciółmi.
 — W chwili, kiedy przestaniesz mnie kochać, przyjdziesz do mnie i powiesz: moja mała