Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/548

 Wiedział bowiem że we wszystkich wypadkach otrucia należało robić rozbiór, a Bovary nic nie rozumiejąc, odpowiedział:
 — Ach rób go! rób co chcesz! ocal ją!..
 A powróciwszy do niej, rzucił się na kobierzec i płakał z głową opartą o brzeg łóżka.
 — Nie płacz Karolu! rzekła z cicha. Wkrótce cię już dręczyć nie będę!
 — Ale dla czego?.. Co cię do tego skłoniło?
 Odpowiedziała:
 — Musiałam... mój drogi.
 — Czyś nie była szczęśliwą? Czym ja temu winien?.. Czyniłem jednak wszystko co było w mej mocy!
 — Tak jest... to prawda... ty dobrym jesteś, ty jeden!...
 I przesuwała mu ręką po włosach, miękko, powoli. Słodycz tego dotknięcia dopełniła miary jego boleści; czuł całą istność swoją rozdzierającą się z rozpaczy na myśl że trzeba ją utracić, utracić w chwili kiedy objawiała mu więcej niż kiedykolwiek miłości; i nie widział żadnego środka ratunku; nic nie wiedział, nic nie śmiał przedsięwziąść, tak dalece nagląca konieczność prędkiego postanowienia rozum mu pomieszała.