Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/348

 — Co za stos blagi.
 To było streszczenie jego przekonań, gdyż roskosze, jak rój uczniów na szkolnym dziedzińcu tak podeptały jego serce, że nic zielonego wyrosnąć tam już niemogło, a to co tamtędy przechodziło, bardziej od dzieci płoche, nie zostawiało nawet, tak jak one, imienia swego na ścianach wyrytego.
 — No! zacznijmyż raz! powiedział sobie.
 Napisał:
 „Odwagi, Emmo! odwagi! Ja nie chcę być sprawcą twego nieszczęścia...”
 — Wszystko zważywszy, to jest prawdą, pomyślał Rudolf; działam w jej własnym interesie; jestem uczciwym.
 „Czyś dobrze rozważyła skutki twego postanowienia? Czyś zmierzyła głębokość otchłani, w którą cię pociągałem, biedny mój aniele? Nie, zapewne. Szłaś ufna i zaślepiona, wierząc w szczęście, w przyszłość!.. Ach! nieszczęśliwi, szaleni jesteśmy!”
 Tu Rudolf zatrzymał się, szukając jakiej dobrej wymówki.
 — A gdybym jej też powiedział, że straciłem majątek?.. Ale nie! zresztą, toby się na nic nie