Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/279

 — Otóż powiem ci, że wstąpiłem dziś po południu do pana Aleksandra; ma on nie młodą ale bardzo jeszcze piękną klacz, trochę tylko ochwaconą, którą możnaby dostać za jakie sto talarów.
 I dodał:
 — Myśląc, że to ci sprawi przyjemność, zamówiłem ją... kupiłem nawet. Czy dobrze zrobiłem? Powiedz Emmo.
 Ona kiwnęła głową na znak potwierdzenia; a po chwili zapytała:
 — Czy wychodzisz dziś wieczór?
 — Wyjdę. Dla czego się pytasz?
 — O! tak tylko, mój drogi.
 A pozbywszy się Karola, pobiegła zamknąć się w swoim pokoju.
 Zrazu czuła się jakby odurzoną; widziała krążące przed sobą drzewa, drogę, rowy, krzaki i Rudolfa, czuła jeszcze uścisk jego, podczas gdy liście szumiały a trzciny przeciągły jęk wydawały.
 Spojrzawszy w zwierciadło, zadziwiła się własnej twarzy. Nigdy nie miała tak wielkich, tak czarnych i głębokich oczu. Cóś niedościgłego a subtelnego po całej osobie jej rozlanego, prze, mieniło ją zupełnie.