Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/255

 — Gorące dzięki, królewska wysokości, za dobroć, która małą przysługę, jaką wyświadczyć miałem szczęście, królewską szczodrobliwością ocenia! poszepnął Eberhard Karolinie, poczém wyprostował się i zwrócony do malarza Konrada Wildenbrucha, którego swobodne, śmiałe oko i broda bardzo mu się podobały, rzekł:
 — Pan byłeś w Monte Vero, a nie miałem nigdy przyjemności powitać tam pana jako Niemca!
 — Pan von Weis, który się wielce mną zajmował...
 — O, attaché jest moim wielkim przyjacielem.
 — Oświadczył mi, mówił daléj malarz, że pan hrabia wyjechałeś na lat kilka do Europy!
 — A kiedyż pan odwiedzałeś moją nową ojczyznę?
 — Przed ośmiu miesiącami! Zacni pańscy zarządcy oprowadzali mnie po plantacyach, wymywalniach i zakładach, i dali mi przez to możność doniesienia panu o jak najwyborniejszym stanie wszystkich pańskich osad! Nie odmówiłem sobie zdjęcia niektórych widoków Monte Vero i zachowania ich w mojéj tece, ponieważ pod względem piękności i okazałości barw były niezrównane, niczém nie przewyższone!
 — Pan mnie rozradowujesz, panie Wildenbruch; czy wolno mi widzieć pańskie szkice?
 — I ja tego samego pragnę, pan mnie bardzo zaciekawiłeś! wyznała księżniczka.
 — Racz wasza królewska wysokość dozwolić mi ofiarować te szkice!!
 — Takim sposobem zrabuję je panu i panu hrabiemu!
 — Pozostawię sobie kopie, powiedział malarz, i niezaniedbam panie hrabio, przynieść i panu te piękne pamiątki widoków raju, który do pana należy!
 — Jesteś pan bardzo hojny, panie Wildenbruch! Spodziewałam się, że przez te obrazy skłonię pana hrabiego Monte Vero do odwiedzenia naszego zamku, co dotąd zaproszeniom mojéj dostojnéj matki nie udało się!
 — Moja łaskawa księżniczko, odpowiedział Eber-