Amalia. Karol żyje jeszcze!
Herman. I twój stryj także. Nie wydaj mnie. Wybiega.
Amalia stoi długo w osłupieniu, potem bieży za nim krzycząc. Karol żyje jeszcze!
Karol. Tu się muszę położyć. Rzuca się na ziemię. Członki jakby poodbijane, język suchy jak czerep. Szwajcer odchodzi niepostrzeżony. Chciałem was prosić o garść wody z tego potoku; aleście wszyscy na śmierć pomęczeni.
Szwarc. I wino co do kropli poszło w nasze gardła.
Karol. Patrzcie, jak się pięknie zboże układa! Prawie się łamią drzewa pod błogosławieństwem swojem. Winna latorośl pełna nadziei.
Grim. Rok obfity.
Karol. Myślisz? Byłby choć raz na świecie pot opłacony. Raz? Ale grad nocą spaść może i wszystko w niwecz obrócić.
Szwarc. To bardzo podobne. Wszystko może przepaść na kilka godzin przed żniwem.
Karol. A ja ci mówię, że wszystko przepadnie. Czemużby miało się udawać człowiekowi w tem,
