Strona:PL Fredro Aleksander - Nieznany zbiór poezyj.djvu/041

IX

DO SŁOŃCA

Promyku słońca, wdzięczny usmiéchu Natury,
 Co przedziérasz czarne chmury,
Wita cię ziemia, witaią swiaty,
 Piesczą zdroie, biorą kwiaty. —

Zimna nawet, twym blaskiem skała uderzona        5
 Czuć się zdaie w głębi łona,
Dusza iedynie, pełna tęsknoty
 Niema na twoie piesczoty. —

Niegdyś i wemnie radość i roskosześ wzniecał,
 Gdyś mnie luby świat oświecał,        10
Kiedy miłości świetne pożarem
 Życie niebyło ciężarem. —

Pierwszém twoiém błysnięciem niosłeś mi nadzieię,
 A gdyś przebiegł twe koleie,
Nigdyś ognisty niezagasił wątek,        15
 Bez miłych dla mnie pamiątek. —

Z tobą tylko Alinę oczy me widziały,
 A gdy nocne cienia wstały,
Musiałem z oczu Alinę zgubić,
 Ach mogłżem ciebie nielubić! —        20

Widziałeś moie sczęście, widzisz me strapienia;
 Gdy się wszystko w koło zmienia,
Czemuż ty równie pięknie przyświécasz,
 Draznisz smutek i żal wzniecasz.