Strona:PL Fredro Aleksander - Nieznany zbiór poezyj.djvu/020

Póki lekkie, smutne tony,
 Z szumem wiatrów nieprzeminą. —        90

A gdy księżyc przed iéy oczy,
 W zupełnym swoim obwodzie
 Z góry po ieziora wodzie,
Srebrzystą wstęgę roztoczy,
 Myśli na nią że to stawa        95
 W srébrnéy zbroi cień Zdzisława.
Chce go wstrzymać na tym swiecie,
 Rozpowiada swoie żale,
A gdy milczy, kwiat po kwiecie
 Na zwodnicze ciska fale. —        100

Noc iuż siódma cień rozwodzi,
 Kiedy Zdzisław pełen sławy,
 Z długiéy powraca wyprawy,
I w zamkową Bramę wchodzi. —
 Lecz, O iakaż wieść straszliwa        105
 Dwakroć serce mu przeszywa!
Biegnie, pędzi z srogiém drzeniem,
 Hedwigi, Hedwigi woła,
Hedwigi lubem imieniem,
 Brzmiało powietrze do koła. —        110

I iuż ledwie sobą włada,
 Gdy swą kochankę postrzega,
 Z szarpiącém czuciem dobiega,
Na kolana przed nią pada:
  — „Hedwigo!“ — rzekł cichym głosem,        115
 „Przestań ięczyć nad mym losem,
Zdzisław, twóy Zdzisław nie w grobie,
 Iego życiem miłość twoia.
Tu iest, tu klęczy przy tobie:
 Hedwigo, kochanko moia!“        120