Strona:PL Feval - Garbus.djvu/759

Aurorze. — Zamiast tłómaczeń z mej strony, któreby mogły być źle przyjęte przez pannę do Nevers, ehcę kupić przebaczenie, przynosząc jej pewne zlecenie.
 Przykląkł na jedno kolano przed Aurorą.
 — Od kogo? — zapytała księżna, marszcząc brwi.
 — Od kawalera Henryka Lagardera.
 Mówiąc to, Chaverny wyciągnął z kieszeni kawałek zapisanej krwią chustki.
 Aurora próbowała wstać, ale siły ją opuściły i opadła bezwładnie na siedzenie.
 — Czyżby?... zaczęła księżna, patrząc na zakrwawiony strzęp chustki.
 — Posyłka ta ma rzeczywiście złowróżbne pozory — rzekł Chaverny, patrząc na Aurorę. — Ale niech się panie nie trwożą; kiedy się niema ani papieru, ani atramentu...
 — Więc żyje! — szepnęła Aurora, wydając ciężkie westchnienie.
 Potem z pełnemi łez oczyma wzięła z rąk markiza krwawą chusteczkę i namiętnie przycisnęła ją do ust.
 Księżna odwróciła głowę. Jej pycha jeszcze się buntowała, mimo jej woli.
 Aurora usiłowała czytać, ale co chwila łzy zasłaniały jej oczy; przytem krew wsiąknęła w płótno i zamazane litery były prawie nieczytelne.
 Księżna, Chaverny i dona Kruz chcieli jej pomódz, ale napróżno.
 Wówczas Aurora, ocierając łzy energicznie, zabrała się do odczytywania z całą siłą