Strona:PL Feval - Garbus.djvu/721

mało nie rozbił mu czaszki. Lagarder zawinął w chustkę spory kawał cegły.
 — Jakże twardo musiałem spać — dziwił się Chaverny — jeżeli mnie można było przenieść aż tutaj bez mojej wiedzy!
 Wyjął z pakunku kawałek zapisanego krwią płótna i schował do kieszeni.
 — Jeżeli się nie mylę — zaczął znów głos — jestem pewny że pan dobrze mi życzysz i chciał byś przyjść z pomocą?
 Młody markiz przytakiwał głową.
 — Według wszelkiego prawdopodobieństwa, będę stracony dzisiejszego wieczoru. Trzeba się spieszyć. Jeżeli pan nie ma sposobności przęsłania mojej posyłki, zrób pan tak jak ja: wydłub czem dziurę w podłodze i będziemy próbować szczęścia dalej, o piętro niżej.
 — Czemś pan przedziurawił sufit? — zapytał Chaverny.
 Lagarder nic słyszał, lecz widocznie domyślił się pytania, gdyż w tejże chwili ubielona wapnem ostroga padła u nóg Chaverny’cgo. Markiz natychmiast zabrał się do roboty i z całym zapałem. W miarę jak wracała mu przytomność, wzrastała też złość na wszystkie podłości, wyrządzone mu przez Gonzagę.
 — Poczekaj! — mruczał pod nosem. — Policzymy się ze sobą!
 I z tem większą zaciekłością żłobił w podłodze dziurę, dziesięć razy większą niż było potrzeba do puszczenia pakunku.
 — Markizie, na miłość Boską za wiele robicie hałasu! — ostrzegał Lagarder. — Mogą