Strona:PL Feval - Garbus.djvu/686

— Słusznie mówiono, że to tęgi wojak!
 — Jakto? — Więc to księżna Gonzaga? — zaczął wściekły książę.
 Nie dokończył. Wdowa po Neversie stanęła na progu salonu. Była jak zawsze w żałobnych szatach. Na widok obecnych tu kobiet i malowideł na ścianach; na widok tyle mówiących śladów rozpusty i bójki księżna zapuściła welon na twarz.
 — Nie do was, panie, przychodzę — rzekła do męża.
 I zwracając się do Lagardera, zaczęła zimnym głosem:
 — Panie Lagarder! Dwadzieścia cztery godziny już upłynęły; sędziowie pańscy są zebrani; proszę oddać szpadę.
 — I ta kobieta jest moją matką! — myślała z rozpaczą Aurora, kryjąc twarz w dłonie.
 — Panowie — ciągnęła księżna zwróciwszy się do żołnierzy, — spełniajcie rozkazy.
 Lagarder rzucił szpadę pod nogi kapitana. Gonzaga i jego pochlebcy nie poruszyli się z miejsca, nie wymówili jednego słowa.
 Kiedy kapitan wskazał Lagarderowi drzwi ów, trzymając ciągle Aurorę za rękę podszedł do księżnej.
 — Pani — rzekł — oto przed chwilą oddawałem moje życie w obronie jej córki.
 — Moja córka! — zawołała drżącym głosem księżna.
 — On kłamie! — krzyknął Gonzaga.
 Lagarder puścił tę obrazę mimo uszu.
 — Prosiłem o dwadzieścia cztery godziny, aby módz pani oddać pannę de Nevers — mó-