Strona:PL Feval - Garbus.djvu/643

kich, co tak marnują wino, trzebaby zamykać w więzieniu!
 — Jeszcze raz! Na nowo! — wołali stronnicy markiza.
 Garbus skwapliwie podał swój pubar do napełnienia. Ale powieki Cbaverny’ego zaczęły ciężko opadać na oczy, w końcu, pomimo usiłowań i zabiegów przyjaciół zwalił się jak kłoda na fotel.
 Powstał zgiełk i hałas.
 — W górę garbusa!
 Potem nastała cisza. Słychać było tylko mruczenie markiza:
 — Ktoby to myślał, że ten dom runie. Wydawał się mocny.... To nie żarty!....
 — Chaverny przegrał!
 — Chaverny przepadł!
 A Chayerny tymczasem z łoskotem zsunął się z fotela na ziemię.
 Więc znów zagrzmiały oklaski.
 Garbus z tryumfem podniósł w górę pełny pubar i wypił go jednym tchem za zdrowie zwyciężonego. A wciąż był pewny jak skala.
 Wtem rozległ się donośny głos Gonzagi:
 — Co to znaczy?
 Ezop II skłonił się nizko przed księciem.
 — Podarowałeś mi go, ekscelencyo — rzekł.
 — Gdzie Chaverny? — zapytał książę.
 Garbus trącił nogą leżącego pod stołem markiza.
 — A o! tam! — odpowiedział.
 Gonzaga ściągnął groźnie brwi.
 — Na śmierć pijany! — mruknął. — To za wiele. Potrzebujemy go!