Strona:PL Feval - Garbus.djvu/607

za, ale już nic nie mogło go uspokoić.
 — Co u dyabła! — wołał, trzymając się stołu. — Przecież nie jestem pijany!
 — Pij pan, ale milcz! — szepnęła mu do ucha dona Kruz.
 — Ja też chcę pić, gwiazdo poranna! Owszem, Bóg mi świadkiem, że chcę pić, ale nie chcę milczeć. Myśl moja jest słuszną i wypływa z mojego położenia. Chcę panny młodej, bo, słuchajcie tylko....
 — Słuchajcie! — rzekła Nivella. — On jest piękny jak bożek wymowy.
 Chaverny trzasnął pięścią w stół, i zaczął krzyczeć z całych sił:
 — To niedorzeczność! Głupstwo..
 — Brawo Chaverny! Wspaniale!
 — Niedorzeczność, mówię, zostawiać puste miejsce....
 — Wspaniale, Chaverny! Brawo!
 Wszyscy klaskali w dłonie. Młody markiz robił nadzwyczajne wysiłki, aby iść za tokiem swej myśli.
 — Zostawiać puste miejsce — powtórzył, czepiając się palcami obrusa — jeżeli się nie czeka na nikogo.
 W chwili, gdy zabrzmiała nowa burza oklasków, na progu salonu ukazał się Gonzaga.
 — Owszem, kuzynie, czeka się na kogoś — rzekł.