Strona:PL Feval - Garbus.djvu/597

 Gitanita uśmiechnęła się z naiwną próżnością.
 — Oni chcą mnie! — rzekła.
 Walono we drzwi. Aurora szybko się usunęła. Wówczas dona Kruz przyłożyła oko do zamku.
 — Cha! Cha! — wybuchnęła śmiechem. — Jaką paradną minę miał ten biedny Pejrol.
 — Coś tam mówią za drzwiami — rzekł Noce.
 — Ja też słyszałem.
 — Dajcie młotka! Szczypce!
 — Może armatkę? — wtrąciła Nivella, budząc się z drzemki.
 Oriol skakał z zachwytu.
 — Mam coś lepszego! — krzyknął Chaverny. — Serenada.
 — Przy akompaniamencie noży, butelek, szklanek i talerzy — dowcipkował Oriol, patrząc na Nivellę.
 Ale ta już drzemała.
 — On jest zachwycający, ten markizek! — szepnęła dona Kruz.
 — Który to? — zapytała Aurora, zbliżając się do drzwi.
 — Dziwne, że nie widzę — wcale garbusa — zamiast odpowiedzieć, rzekła gitanita.
 — Czyście gotowi? — zawołał w tej chwili Chaverny.
 Tymczasem Aurora patrząc przez dziurkę od klucza, usiłowała dojrzeć swego wielbiciela z Madrytu.
 Ale taki tumult był w salonie, że nikogo rozróżnić nie mogła.