Strona:PL Feval - Garbus.djvu/408

 — Sza! — szepnął p. Hunodaj. — To już jedenasty w przeciągu tygodnia.
 — Oriol! Oriol — zawołano w tej chwili przy głównym stole — Bywaj!
 Gruby, krótki finansista stanął u wejścia. Twarz miał zakrytą maską, a na sobie krzycząco strojny kostyum, który wywoływał powszechny szalony śmiech.
 — To dziwne — rzekł dobrodusznie — jak mnie tu wszyscy znają!
 — Niema dwóch Oriolów! — zawołał Navail.
 — Te panie utrzymują, że dosyć im jednego — rzekł dowcipnie Noce.
 — Zazdrośnik! — zaśmiano się jednogłośnie.
 — Panowie — odezwał się Oriol — czy nie widzieliście Niwelli?
 — I pomyśleć — deklamował Gironne — że nasz biedny przyjaciel, od ośmiu miesięcy napróżno się stara, zająć miejsce przy boku naszej Niwelli!
 — Zazdrośnik! — powtórzono.
 — Zdobyłeś już pergaminy, Oriolu?
 — Obstalowałeś herb?
 — Oriol! Jakie imię będzie miał ten twój przodek, którego wyślesz na wojny krzyżowe.
 Wybuchnięto śmiechem.
 Barbanchoa załamał ręce: p. Hunodaj kiwał ponuro głową, mówiąc:
 — Oto dzisiejsza szlachta, która kpi z rzeczy świętych!
 — Gdzie my idziemy, Zbawicielu świata? Gdziemy my idziemy?