Strona:PL Feval - Garbus.djvu/406

— rzekł do swego sąsiada — działo się inaczej.
 — A teraz wszędzie zepsucie, panie Hunodaj — odpowiedział sąsiad — i przewrotność.
 — Wszystko skarlałe, panie Barbanchoa.
 — Znikczemniałe, panie Hunodaj.
 — Błazeństwa!
 — Brudy!
 I obaj w duecie z głębokiem westchnieniem:
 — Gdzie my idziemy, baronie? Gdzie my idziemy?
 — Kto są ci ludzie, panie baronie? — zapytał pan baron Barbanchoa, ciągnąc na agatowy guzik staroświeckiego kaftana barona Hunodaj.
 — Panie baronie, ja pana o to pytam!
 — Trzymasz, Taranne — krzyknął w tej chwili Montobert. — Pięćdziesiąt!
 — Taranne? — skrzywił się p. Barbanchoa. — To nie człowiek, to motłoch!
 — Trzymasz, Albert? Sto!
 — A ten tak się nazywa — mruknął p. Hunodaj — jak matka Henryka Wielkiego. Gdzie oni wygrzebują te nazwiska?
 — A Biszon, piesek pani baronowej, gdzie wygrzebał swoje? odrzekła p. Barbanchoa, otwierając tabakierkę.
 Przechodząc koło nich Cydalisa bezczelnie wpakowała dwa palce do tabakiery. Pan baron zmartwiał, szeroko otwierając usta.
 — Dobra! — rzekła córka Opery, zażyjmy tabaki.
 — Pani — odpowiedział baron Barban-