Strona:PL Feval - Garbus.djvu/394

Gonzagi stał w drugim końcu pokoju i spokoje nie rozwiązywał ich pakiety.
 — O, patrzajcie! — zawołał Kokardas. — Skąd wziął się tu ten człowieczek?
 Paspoal przezornie odsunął się.
 Garbus podał jedną liberyę Kokardasowi, dragą Paspoalowi.
 — Prędko! — rzekł nie podnosząc głosu.
 Wahali się, Gaskończykowi szczególnie nie mogło się pomieścić w głowie, żeby mógł włożyć ubranie lokaja.
 — Ręko boska! — mruknął gniewnie — do czego ty się mięszasz?
 — Sza! szepnął garbus. — Śpieszcie się!
 Po przez drzwi słychać było głos dony Kruz.
 — Wybornie! — mówiła. — Brak tylko karety.
 — Śpieszcie się! — powtórzył rozkazująco garbus.
 I w tej samej chwili zgasił lampę. Drzwi od pokoju Aurory otworzyły się i do jadalnej sali weszło trochę światła. Kokardas i Paspoal ukryli się pod schodami, aby się prędko przebrać w liberye. Garbus otworzył jedno z okien wychodzących na ulicę Chantre. W ciszy nocnej rozległo się ciche gwizdanie. Nadjechała jedna z karet. Tymczasem dwie pokojówki przeszły po omacku przez salę. Garbus otworzył im drzwi.
 — Czy jesteście gotowi? — zapytał cicho Kokardasa i Paspoala.
 — Jesteśmy gotowi, — odpowiedzieli razem.