Strona:PL Feval - Garbus.djvu/392

chy pakiet. Paspoal uczynił to samo. W tej chwili drzwi na górze uchyliły się i ukazała się w nich twarz garbusa. Począł nasłuchiwać Kokardas i Paspoal przypatrywali się z zakłopotaniem swoim pakietom.
 — Czy to koniecznie potrzebne? — odezwał się w końcu Gaskończyk.
 — Czysta formalność, — odparł Normandczyk.
 — No, słuchaj, lebiodo, wyciągnij nas z tego!
 — Nic łatwiejszego. Gonzaga nam powiedział: “Będziecie nosili ubranie lokajów.” I będziemy je uczciwie nosili pod pachami.
 Garbus począł się śmiać.
 — Pod pachami! — zawołał z zapałem Kokardas. — Masz dyabelski spryt, kochanku!
 Położyli na stole pakiety, zawierające uhranie lokajskie. Kokardas mówił dalej:
 — Gonzaga powiedział nam także: “Upewnijcie się, czy moi ludzie i kareta czekają na ulicy Chantre.”
 — To zrobione — rzekł Paspoal.
 — Tak — odparł z zakłopotaniem Kokardas — ale są dwie karety, co o tem myślisz, lebiodo?
 — Zbytek bogactwa nigdy nie szkodzi — zadecydował Paspoal — ja nigdy nie siedziałem w karecie.
 — Ani ja także.
 — Pojedziemy niemi z powrotem.
 — Załatwione. Po trzecie: “Wejdziecie do wskaznego domu!”
 — Jesteśmy tu.