Strona:PL Feval - Garbus.djvu/39

 — I w tej chwili my go zaczepimy?
 — Bardzo grzecznie — przerwał z ponurym uśmiechem Pejrol — i wtedy zarobicie wasze pieniądze.
 — Korono cierniowa! — wykrzyknął Kokardas — ten dobry pan Pejrol zawsze znajdzie jakieś śmieszne słowo!
 — Czy zgoda?
 — Naturalnie, ale mam nadzieję, że się jeszcze nie rozstajemy?
 — Moi przyjaciele, ja się śpieszę — odrzekł Pejrol, kierując się już ku wyjściu.
 — Jakto! — wykrzyknął Gaskończyk. — I nie powiesz nam nawet imienia człowieka, którego mamy... zaczepić?
 — To imię nic was nie obchodzi.
 Kokardas mrugnął okiem; w tej chwili między zbirami rozległ się szmer niezadowolenia. Paspoal szczególniej czuł się urażonym.
 — Nie powiedziawszy nam nawet — ciągnął dalej Kokardas — kto jest ten szlachetny pan, dla którego mamy pracować?
 Pejrol zatrzymał się i spojrzał na Kokardasa. Długa twarz zaufanego księcia wyrażała niepokój.
 — Co wam do tego? — zapytał, starając się przybrać wyniosłą minę.
 — Bardzo to dla nas ważne, mój dobry panie Pejrol.
 — Przecież jesteście już zapłaceni.
 — A może uważamy, że nie zapłacono nas jdosyć dobrze, mój dobry panie Pejrol.