Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/53

 Carral skłonił się w milczeniu.
 — Zdajesz się pan być cierpiącym, mówiła dalej Margrabina, z nielitościwym przyciskiem; czyżbyś był słabym?
 — Jestem cierpiącym, odpowiedział Carral.
 — Do licha! ma twarz trupią, pomruknął Alfred, który w złym był humorze, bo go kamizelka uwierała.
 Pani Rumbrye fotel swój na bok usunęła.
 — Niech przysuną krzesło dla pana de Carral! rzekła i ironią, którą on sam tylko mógł dostrzedz; siadaj pan przy mnie, chorzy i damy do jednych względów mają prawo.
 Carral posłuszny jak automat, usiadł i pozostał nieruchomym.
 Rozmowa przerwana przez chwilę stała się znowu ogólną.
 Pani Margrabina, rzekł po chwili Ksawery, poleciła mi, abym jej przypomniał o przyrzeczeniu, jakie nam uczynić raczyła.... tyczące się historyi Janquilla.
 — Przy wetach opowiem ją dopiero, odpowiedziała Margrabina, zapytując wejrzeniem Carrala.
 Ten się ani ruszył. Muskuły jego twarzy zdawały się z marmuru...
 — Daję słowo honoru, ii pani nadużywasz naszej cierpliwości, zawołał Alfred.
 — Pani, co tak dobrze opowiadać umiesz! rzekła jedna Hrabina.
 — Tak uroczym sposobem, dodało kilku Baronów.
 Margrabina wahała się przez chwilę, przez ten czas Carral zwolna się ku niej zwrócił, i spojrzał jej wprost w oczy. Pani Rumbrye spojrzenie to za wyzwanie wzięła, i z okrutnym uśmiechem rzekła do naglącego na nią zgromadzenia.
 — Nie byłoby grzecznie z strony mojej, gdybym dłużej odwłóczyła.... Słuchajcie więc historyi mulata Jonquilla!
 — Nie czyń tego pani, w imię Boga! poszepnął Carral głosem rozdzierającym.