w Chrystusie. 4) młodych bezbrodych nie przyjmie do swego monastéru; srogo drugim zabraniać będzie, aby ich nie przyjmowali. 5) przebywać powinien nie w Egipcie, ale w klasztorze bez wyjazdu; i wtedy może się tylko oddalać, gdyby go wezwało bractwo, i to w potrzebie klasztoru synaiskiego, a gdyby się bez zezwolenia oddalił, pozbawiony będzie przełożeństwa i katedry. 6) zakonników spełniających różne obowiązki, nie będzie zmieniał wedle woli swojéj, ale za zgodą soboru starców. Wszystkie pisma w interesie klasztornym, w soborze zakonnym będą czytane. Sobór bez niego, on bez soboru, nic zrobić nie mogą. Te punkta były przedstawione arcy-biskupowi, i je podpisał. Jeżeliby własny podpis i zobowiązanie się naruszył, sobór prawo ma go sądzić. A jeśliby się sprzeciwiał, sobór przedstawia do nas, do sądu patryarszego; abyśmy arey-biskupa, jeśli na to zasługuje, poprawili, lub ukarali. 7) arcy-biskup jako głowa czuwać powinien nad tém, aby nie było w klasztorze żadnego nieporządku; ma wprowadzić, utrzymać karność; zakonnicy obowiązali się mu być posłusznymi, nie miéć woli swojéj własnéj, ale podlegać woli ogólnéj, aby Bóg Wszechmocny był uwielbiony ich jednomyślnością, i nie czynić żadnych partyj ani z wyższymi, ani z mniejszymi. Ktoby tylko czynił jaką partyą, jaki związek tajny, jest przestępcą, powinien być z klasztoru oddalonym. Ponieważ wszyscy się wyrzekli rodziny i ojczyzny swojéj, przeto nikt nie powienien ubliżać i lekceważyć czyje urodzenie mówiące: Ty Rumeliota, Kreteńnczyk, albo Cypryanin. Wszyscy bowiem są bracią, a jedyną ojczyzną jest święty klasztor na ziemi, a w tamtym świecie niebieska Jeruzalem. Nikt nie powinien nic oddzielnie trzymać za klasztorem to, co ma, ale we własnéj celi lub wspólnéj, aby po jego śmierci wszystko klasztorowi się dostało. Nikt nie powinien gotować oddzielnie, nawet arcy-biskup, chyba by był chorym. Arcy-biskup winien być dobroczynnym dla ubogich, litościwym dla cierpiących,
