miejscowych i okolicznych ludów. Za czasów wnuka jego króla Judzkiego Achaza, król syryjski Raasson zawojował port i półwysep. Odtąd Synai należał do różnych cudzoziemskich narodów; do Nabatéjczyków, do Greków, Macedończyków, i Rzymian. Chwała Boża ustąpiła z téj góry na długie wieki.
Wedle Pawła apostoła Synaiski półwysep osiedlody był przez potomków Izmaela, syna Abrahamowego i Agary. Mieszkańców półwyspu zwano Agarganie, synowie Agary. Zostawali pod zwierzchnością prefekta jerozolimskiego rzymskiego. Wozili żydów na uroczystość paschalną do Jerozolimy. Mieli stosunki ciągłe z Jerozolimą, jako miejscem pobytu głównego rządcy swego. Przywozili tam różne towary, jednak religii chrześcijańskiéj nie przyjęli w piérwszych wiekach. Na półwyspie Synajskim piérwsi się zjawili chrześcijanie z niższego Egiptu, od prześladowania się ukrywając za czasów Decyusza (250 r.). W ich liczbie był zgrzybiały już biskup ksiądz Cheremon. O tém mamy świadectwo Eusebii (Hist. Eclesia. L. VI. c. 42.).
Roku 307 za czasów poniesionego przez Kościół św. męczeństwa za panowania Dyoklecyana, cudownie zostało przeniesione ciało św. Katarzyny Aleksandryjskiéj, męczenniczki, i położone ręką anielską na szczycie saméj góry, która odtąd zowie się górą św. Katarzyny. Wkrótce potém ustanowione było biskupstwo na półwyspie Synajskim, w mieście Faran. Imię piérwszego biskupa jest nieznane. Poświę-
