Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/302

Krzyża Świętego. Sułtan mający nadzieję zmuszenia Ryszarda do powrotu do Europy, odrzucił propozycye, jednakże wkrótce na nowo rozpoczęto układy, i te zdawały się być bliskie końca. Ryszard oddawał swą siostrę Johannę w małżeństwo bratu Saladyna Malek-Adhelowi, lecz duchowieństwo wzbroniło córce Kościoła katolickiego zaślubiać niewiernego. Ryszard znowu wrócił do broni, ale tym razem szczęście go opuściło; pomimo trwogi, jaką rozsiéwał wśród Muzułmanów tępiąc ich codziennie, nie mógł dostać się do Jerozolimy, którą liczne wojska strzegły. Walcząc i pędząc przed sobą Saracenów dotarł do Emmaus. Ujrzawszy miasto święte zawołał ze łzami: „Nie jestem godzien oglądania tego „miasta, bom nie umiał go zdobyć.“
 Od tego czasu zapał Ryszarda stygł coraz bardziéj, wierni jego wasalowie angielscy donosili mu, że brat jego Jan-bez-ziemi, chce przywłaszczyć jego państwo. Przygotowywał się tedy do powrotu, i nowe przedstawiał warunki Saladynowi: żądał, aby Jerozolima była otwartą dla wszystkich chrześcijan, Jaffa i Tyr należały do chrześcijan, a Ascalon, jako terytoryum neutralne, aby było zniesione. Pod témi jedynie warunkami ustępował z Syryi.
 Saladyn pragnąc oddalenia się Ryszarda, zgodził się na te warunki, i ratyfikował je przy osobistém widzeniu się z królem. Malek-Adhel uwielbiający lwa angielskiego, udarował go najpyszniejszémi końmi; Saladyn zaś ofiarował mu drzewo Krzyża Świętego, które Ryszard oblał łzami. Nawiedził grób Zbawiciela, potwierdził wybór Henryka de Champagne na króla Jerozolimskiego, i odpłynął z resztkami swego wojska do Anglii.
 Burza zaniosła okręt Ryszarda na wybrzeża Włoch, gdzie został uwięziony z rozkazu mściwego Leopolda Austryackiego, który go wydał cesarzowi Henrykowi VI.
 Taki był koniec krucyaty, z której Saladyn odniósł korzyści, a bohatyrska chwała została przy królu Anglii. Saladyn niedługo żył po odjeździe króla Ryszarda. Panując