Strona:PL Eugène Demolder - Mała służąca.djvu/14

przyzywa Jankę, młodszą siostrę, co opędza muchy z braciszka, śpiącego pod cienistem drzewem. Całuje ją serdecznie, długo.
 — Zastąpisz mnie, siostrzyczko — odzywa się zmienionym, przerywanym głosem. — Pilnuj dwunastu gąsek, krów czerwonych, ciołka. W twoim wieku już naprawdę pomagałam matce. Teraz odchodzę pracować »na życie«, daleko, daleko, w Paryżu.
 W gardle ją dławi, coś z wątłych piersi zrywa się z jękiem. Tuli gorącem objęciem rodzeństwo, dzieci płaczą głośno.
 Potem żegna się z krówkami, każda otrzymuje serdeczną pieszczotę. Krasulę, co ma śliczne, różowe cielątko, całuje mocno między mądre oczy.
 I biegnie prędko po ostrem, kłującem ściernisku.
 W progu chaty stoi okazała dama, z ponsową parasolką w ręku.
 — Ta mała? — pyta krótko, spostrzegłszy śpieszącą dziewczynkę.
 — Tak jest, proszę pani — odpowiada półgłosem Bretonka.
 — Czy dosyć silna, żeby nosić dziecko, pilnować dwojga innych?
 — Och! Z pewnością!
 — Teraz podobno niańczy? Chciałabym widzieć niemowlę? — oznajmia dama z nieufnem spojrzeniem.
 — W polu jest, z bydłem. Gdyby pani raczyła się potrudzić?
 Skierowano się ku żółtawym ścierniskom.