Ziemia pochłania was z dziełem waszem – i wasze wszystkie zamiary – a zamyka znów swoje podwoje, nie pytając, czyście ją, jako duchy orzeźwiające syciły, albo li huraganem jej przynosili zniszczenie.
Nie wyglądajcie od niej ratunku – bo stajecie się, czem jesteście – a dzieło, jakie wam przypisane, widome jest tylko Tej jedynej Istocie, która wie i widzi wszystko.
∗
∗ ∗ |
Czego chce Pan od ciebie, powiedział On i wskazał – a rozważył wszystko, co dźwignąć i czemu podołać możesz i powinieneś, człowiecze, tu na tej ziemskiej wędrówce twojej.
On cię obdarzył siłą potrzebną – a rozumem cię uczy cnoty – jeżeli słuchasz w pokorze Ducha świętego natchnienia.
∗
∗ ∗ |
Och! słuchaj tego jasnego i głębokiego wyrazu i czyń, jako ci przykazuje. – Nie pytaj, ażali podołasz – nie szukaj wdzięczności świata, ani poklasku; – spełniłeś tylko twe powołanie, nie obawiaj się więc niczego.
Zwalczony nawet, wznieś wzrok do nieba, a wnet podejmie cię ręka anioła i poprowadzi zcicha – uniesie do twej właściwej ojczyzny.
Postępuj z odwagą – z samowiedzą i mocą szlachetnej woli po drogach próby i znoju żywota. Świat może cię odtrącić – może ci szczęście zaprzeć, ale ci nie odejmie spokoju umysłu, czci i cnoty.
Ciało twoje może się w proch rozsypać i w ziemi rozłożyć, lecz w duchu twoim wypełni się słowo Boże:
„Wiernym byłeś aż do śmierci, dobry sługo, odbieraj zapłatę twoję.”
∗
∗ ∗ |
Sprawiedliwym bądź w wszelkiej mierze – osładzaj nędzę – pocieszaj strapionych wszędzie, gdzie tylko możesz.
Stawaj w obronie prawdy aż do śmierci – zwyciężaj, jako chrześcianin, choć, jako człowiek, upadasz.
Nie szukaj nagrody w żywota blasku, ni chwale ziemskiej – w wawrzynach, których kwiat więdnie i obumiera, ale
