nych w Blackwood’s Magazine, w przedmiocie znaczniejszych wydarzeń współczesnych i ważniejszych kwestyj ekonomii krajowej. Razem zebrane wyszły one pod tytułem: Essays (Edymburg 3 tomy). Inne dzieła Alisona są: Principles of population (1841), tu zbija metodę Malthusa; England in 1815 and 1845, or a sufficient and contracted currency (1845); The life of the Duke of Marlborough (1847). Alison cieszy się silnem zdrowiem, i pomimo zajęć sądowych spodziewać się od niego możemy ważnych prac historycznych. — Alison (William Pultnay), młodszy brat poprzedzającego, lekarz i professor medycyny praktycznej w Edynburgu, chociaż należy także do stronnictwa konserwatystów, jednak swem poświęceniem i gorliwością o biednych i chorych u przeciwników nawet zasłużył sobie na szacunek. Alison w pismach swych powstaje na teraźniejszy system pieniężny, na prawo o ubogich, i w swojej Dissertation on redamation of vaste lands and their cultivation by croft-husbandry (Edymburg 1850), zaleca małe gospodarstwa i uprawę pustych kawałków ziemi, przez ubogich i skazanych na karę przestępców.
Alix de Champagne, córka Teobalda IV, hrabiego Szampanii, małżonka Ludwika VII i matka Filipa Augusta, króla Francyi, podczas małoletności tegoż, wraz z teściem jego, hrabią Flandryi i z bratem swoim, hrabią Szampanii, współ-ubiegała się o opiekę i regencyję. Wczesna dojrzałość umysłowa 14-letniego Filipa Augusta, nie dozwoliła jednak wybuchnąć grożącej już wojnie domowej. Urażona tém zrazu Alix stanęła na czele malkontentów i przyzwała nawet w pomoc Henryka II, króla Anglii; wnet atoli ustąpiła przed objawioną przy tej sposobności energiją swego syna i tak szczerze się z nim pogodziła, że podczas jego wyprawy krzyżowej, za zgodą zgromadzonych wassali, miała sobie przezeń poruczone rządy kraju. Jako regentka Alix dała dowody rzadkiej zręczności, wielkich lenników korony potrafiła utrzymać w karbach posłuszeństwa, z pomyślnym skutkiem opierała się roszczeniom dworu rzymskiego, opiekowała się przemysłem i sztukami pięknemi, jedném słowem, stanęła w rzędzie najznakomitszych kobiet na tronie, a umierając (r. 1206) uniosła z sobą do grobu błogosławieństwo i żal powszechny narodu.
Alix (Celest), pisarz duchowny francuzki, urodził się r. 1820, po ukończeniu nauk w seminaryjum ś. Sulpicyjusza w Paryżu, wyświęcony na kapłana, został w r. 1834 kapelanem przy kościele ś. Genowefy. Wydał kazania (Sermons), kurs śpiewu kościelnego (Cours de chant ecclesiastique, 1834); tłómaczył wiele dzieł religijnych, między innemi „Zwierciadło ś. Edmunda, arcybiskupa kantuaryjskiego“ (le Miroir de l’eglise de Saint-Edmond, 1834); „Tryjumf krzyża,“ przez Savonarolę, (le Triomphe de la Croix, 1853); „Zbiór legend Emila Gentilucci“ (le Parfait legendaire, 1833—56) i t. d. Wydał dzieło pozgonne znakomitego teologa X. Ambrożego Guillois: „Katecheta na kazalnicy“ (le Catechiste en chaire 1857, tomów 3), tłómaczone na polski język przez Leona Rogalskiego, (Warszawa 1839 r.). — Alix (Akkursyjusz), brat młodszy poprzedzającego, wydał kilka tomów poezyj religijnych (Harmonies, 1838; Poésies, 1842). Wraz z bratem przełożył Teologiję seraficzną ś. Bonawentury (1853).
Alizard (Adolf Józef), znakomity śpiewak basista, urodzony w Paryżu 1814, umarł 1830 r., z początku poświęcał się grze na skrzypcach, później spostrzegłszy, źe ma głos objętości dwóch oktaw od fa do fa, z zapałem oddał się nauce śpiewu i wkrótce do wysokiej w nim doszedł doskonałości. Główne jego role były: w Robercie, Tellu, Wolnym Strzelcu, Mojżeszu, Hugonotach, Jerozolimie i t. d.; nie doczekał się jednak wystąpienia w napisanej dla niego roli
