tymczasem inne rassy ludzkie innego miały być pochodzenia. Naukę tę, jako niezgodną z Pismem ś., Kościół potępił. — Adamiczną, nazywają także niektórzy uczeni rassę kaukazką, ze wszystkich najpiękniejszą, ponieważ kolebka jej była widocznie w tych stronach, gdzie według wskazań ksiąg mojżeszowych po stworzeniu świata istniał raj ziemski.
Adamius (Teodor), napisał w języku łacińskim: Mowę pogrzebową dla pamięci i czci Jadwigi Brandeburgskiéj córki Zygmunta I króla polskiego, Helmsztad. 1602 r.
Adamovius (Chryzostom), paulin, jest autorem dzieł: 1) Pabulum animae christianae, seu meditationes triplici perfectionis vitae servientes, Częstochowa 1700 r. 2) Abecadarium vitae spiritualis, explicans naturam, causas, gradus, media etc., Częstochowa 1648.
Adamów, małe miasteczko, własność hr. Krasińskich, w dawnej ziemi Stężyckiej.
Adamowe drzewo, drzewo kopalne, twarde, koloru czarnego, znalezione około Astrachanu; tak przez lud nazwane, w przekonaniu, że pochodzi z czasów pierwszego człowieka.
Adamowicz. Monwid syn Gedymina, brat Olgierda wielkiego księcia litewskiego, przyjąwszy na sejmie horodelskim herb polski Leliwa, walecznego męża w boju, imieniem Adam, który świetnie się odznaczył podczas wyprawy Witolda na Tatarów, i po dwakroć poselstwem do tychże: nieposzlakowanej wierności, do swego klejnotu przyjął. Potomkowie jego odtąd zwać się poczęli Adamowiczami: rozrodzeni następnie, zwyczajem tamtych wieków od dóbr i majątków swoich wzięli nazwiska, jako to: Pokrzywniccy, Starowolscy; drudzy od szczególnego zdarzenia, jak Mutykalscy, Rakowieccy; inni przy dawném imieniu Adamowiczów zostali.
Adamowicz (Adam, Ferdynand), doktór medycyny, professor zwyczajny w b. uniwersytecie, a następnie cesarskiej medyko-chirurgicznej akademii wileńskiej, prezes towarzystwa lekars. wileńsk:, członek wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. Ur. w Wilnie 1802 r., gdzie następnie nauki pobierał. W r. 1817 ogłosił rozprawę: An Socrates cicuta necatus fuerit, Vilnae, 8-vo; poświęcił się naukom lekarskim i w r. 1822 otrzymał stopień magistra medycyny. Używany był przez Józefa Franka do examinowania ciężko chorych i robienia rozbiorów patologicznych, a następnie, w skutek ogłoszenia konkursu w uniwersytecie wileńskim, wybrany został przez Bojanusa na jego zastępcę i kandydata do professury anatomii porównawczej. Staraniem Bojanusa i Adamowicza w r. 1823 otwartą została w Wilnie szkoła Weterynaryi. W r. 1824 Adamowicz otrzymał stopień doktora medycyny, po napisaniu i obronieniu rozprawy: Dissertalio morborum, inter animalia domestica, observatorum, indicem et signa exhibens, adnexa synonimia, która t. r. wyszła w Wilnie. Rozprawa ta posłużyła następnie autorowi za osnowę do wykładu terapii zwierząt domowych, a później w skróceniu, stosownie do postępów nauki i odkryć przez Adamowicza przerobiona, ogłoszona została p. t. Synopsis nosologiae veterinariae comparatae, w Magazin fur die gesammte Thierheilkunde, Berlin 1836, zeszyt 4. Trzymając się tego układu urządził Adamowicz zbiór preparatów zooterapeutycznych, znajdujący się obecnie przy szkole weterynaryi w Dorpacie. Oprócz publicznego wykładu nauk weterynaryjnych, zwierzchność akademii wileńskiej poruczyła mu w r. 1838 wykład historyi i literatury medycyny ludzkiej. Adamowicz wydał następujące dzieła: 1) O kuciu koni, które ułożył wspólnie ze swoim prosektorem Laupmannem, Wilno 1827, 1828, 2 cz., 8 zesz.; z rycinami. 2) Nauka utrzymywania i ule-
