Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Sylwek Cmentarnik.djvu/251

 — Het! w dziedzińcu... daleko... za stajnią... — rzucając ręką w mroczną przestrzeń, mówiła Antka.
 — Którędyż?
 — Nie bój się! nie twoja głowa... już ja wiem...
 — Nie udźwigniem...
 — A nie udźwigniem...
 — Tomka by wziąć i Misia... pomogą... — zamyślili się i milczeli. Potém Damek zaszeptał coś znowu do ucha dziewczynie.
 — Wielka sztuka! — fuknęła Antka. — Na dach zaniosę i w gonty powpycham! Takie zgniłe, że palcem pchnąć, to i dziura zrobi się.
 — Hi! głupia! narobisz to tyle dziur, wiele tam jabłek i sérów! a jak deszcz spadnie...
 — Aha! — tonem refleksyi wyrzekła Antka.
 — No to i gdzież? gdzież? — z niecierpliwością dopominał się o odpowiedź Damek.
 — Ot tam!
 Rzuciła ręką we wnętrze drwalni, w progu któréj siedzieli oboje.
 — Jak raz! Ambrożowa przyjdzie po trzaski i znajdzie i jeszczeby tam koty twoje nam szkody narobiły!
 — Niech robią! niech robią! — z wielkiego zapału aż krzyknęła Antka, — ja sama im dam...
 I odwróciwszy się, zawołała:
 — Kici! kici! kici!
 Damek szturchnął ją pięścią w bok.
 — Będziesz ty mnie tu teraz ze swemi kotami bawić się, kiedy na mojéj głowie interes taki... gadajże gdzie, słyszysz?
 Dziewczyna ręką brodę podparła. Dumali oboje długo.