Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/253

 — O, ty mój kochany trapisto!
 Obiad był już skończony, ale Sabina, jak zwykle bywało z nią przy gościach, zapomniała o daniu znaku do wstania od stołu. Miała głowę tak napełnioną tem, co gość jadł i jeść będzie, rozmowa nieco gwarniejsza tak mąciła jej myśli, że we wszystkich wypadkach podobnych byłaby do wieczora przesiadywała przy stole, gdyby nie wyręczała jej Rozalia. Wyręczyła i teraz, ze znakiem porozumienia, rzuconym ku siostrze, wstając z krzesła.
 W bawialni dość obszernej, z nizkim sufitem i sprzętami staroświeckiemi, Wiktor chwycił wpół przebiegającą obok niego Anielkę i żartobliwie zaczął pytać ją o nauki i zabawy, przyczem przypatrywał się nieznacznie szczegółom powierzchowności podlotka, który odziedziczył po matce twarzyczkę okrągłą, białą i różową.
 — Pójdźmy przejść się, Wiktorze — zaproponował Zenon — wyobrażam sobie, jak musisz być niecierpliwym zobaczenia ziemi i nieba w Zapolance. Po ośmnastu latach...
 — I owszem, i owszem! — chętnie zgodził się gość, ale natychmiast zwrócił się ku paniom:
 — Wszakże panie nie zechcą odmówić nam towarzystwa swego?