Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/226

przestrzeniach ogromnych i zaledwie napoczętych przez eksploatacyę, szeroko odetchnę piersią i znajdę sposobność do rozmachu ramion...
 Hornicz ochłonął nieco z gniewu, siedział teraz z głową opartą na ręku, bardzo smutny.
 — Działalność szeroka, oddech pełny, przemówił, to ponęty istotnie silne... Życzę ci powodzenia!
 — Dziękuję; czy przebaczasz mi Pawełka?
 Hornicz spokojnie odpowiedział:
 — Samemu sobie tylko nie przebaczam, że, będąc starym wróblem, jeszcze raz złapałem się na plewy...
 — Jakie? — zapytał Górkiewicz.
 — Zasad twoich i wdzięczności tego chłopca.
 Górkiewiczowi zaiskrzyły się oczy, przygryzł wargę i pochwycił czapkę ze stołu.
 — Przyjadę jeszcze pożegnać się z tobą przed odjazdem. Dziś muszę być w kilku miejscach.
 Hornicz wstał, i końcami palców dotknąwszy zaledwie dłoni, którą do niego wyciągnął Górkiewicz, zapytał:
 — A co będzie z Zaleśną?
 — Wypuszczam ją w dzierżawę.
 — Zapewne z czasem sprzedasz?
 — Nigdy w życiu! — z uniesieniem zawołał Górkiewicz.