Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/258

dzo dobrze. Szczupła, nieduża kobiecina, spracowana, z twarzą zwiędłą, ale z pięknemi jeszcze oczyma, czarnemi i ognistemi jak płomienie...
 Żyd milczał chwilę, poczem zwracając ku podłodze palec suchy i ciemny, rzekł zcicha;
 — Te płomienie, co ich jasny pan pamięta, dawno już — w ziemi!
 Zegary szemrały »tak-tak«, »tak-to-tak«, »tak-to-tak«; dwaj ludzie milczeli z duszami zatopionemi w szmerze czasu.
 Żyd pierwszy obudził się z zamyślenia i przemówił:
 — A czemu ja winien tę wielką łaskę Pana Boga, że do mnie takiego starego znajomego przyprowadził?
 Hrabia wyjął z kieszeni staroświecki zegarek i położył go na stole. Żyd z przyjemnością wziął go w palce i, oglądając z uśmiechem, zapytał:
 — A jaka na niego skarga? Czem on zgrzeszył? on późni się? Jasny pan probował jego naprawiać i nic nie pomogło! Cy, cy! ja już widzę, że z nim niedobrze, on jest bardzo chory. Jego trzeba rozebrać i leczyć...
 Hrabiemu oczy błysnęły z za okularów. Zaniepokoił się i ucieszył.
 — Czy możesz to zrobić zaraz?
 — Czemu nie? Ja będę bardzo kontent,