Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/255

Ksawery do tego pokoju, w którym my byli, wchodził, to jakby słońce wschodziło. Aj, czy ja nie pamiętam, jak jasny pan Ksawery konno jeździł i jak z panienkami tańczył!.. Żeby nie wiem wielu paniczów na koniach jechało, to on wszystkich wyprzedził, i żeby nie wiem wiele panienek było, to wszystkie tylko z nim chciały tańczyć. Ja to wszystko widział, choć przy płocie, albo za oknem pałacu stojąc...
 — Ależ właśnie, właśnie — podchwycił hrabia — ja cię też najlepiej pamiętam stojącego przy sztachetach, na dziedzińcu lub w ogrodzie, i przypatrującego się wszystkiemu oczyma, które posiadały dziwnie naiwny wyraz ciekawości i uciechy... Nieraz mówiliśmy z siostrą o tobie, że wyglądasz, jakbyś cieszył się całym światem i nigdy dosyć nacieszyć nie mógł...
 Żyd śmiał się zcicha:
 — A jasny pan czy nie cieszył się wtedy całym światem?
 Hrabia zamyślił się i westchnął.
 — Naturalnie — odpowiedział — młodość!.. Razem byliśmy młodzi, mój Berku!
 Nie spuszczając oczu z jaśnie pana, żyd znowu zapytał zcicha:
 — A teraz?
 — Teraz! cóż? Jesteśmy razem starzy...