Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Bóg wie kto.djvu/07

 — Niech sobie i tydzień albo dwa! Kamieniem zasiądziemy i będziemy szyć, szyć, szyć...
 Zaczynajmy tedy! Dobrze, ale, nim szycie rozpocząć, skroić wprzód trzeba. Według formy — tej oto! Która najlepiej kroić umie? Wincusia umie! Oto nożyce, prawdziwie krawieckie, doskonałe!
 Rosła, zgrabna, hoża, stalowemi szpilkami u szyi, pasa i włosów błyskająca Wincusia, w odważnej i raźnej postawie u stołu staje, materye przed sobą rozkłada i — czach, czach, czach!
 Okazuje się, że nieosobliwie umie. Już parę kawałków kaszmiru zepsuła, lecz to jeszcze mała bieda.
 — Dużo go jest, więc choćbym go trochę i napsuła... Ale baranków, wiecie co, że baranków zdaje się... mało...
 Westchnienia trwożne.
 — Tak, tak, bardzo ich jakoś mało! Broń Boże, nie wystarczy.
 Wincusia tonem żałosnym:
 — Boję się! niech kto inny...
 Ba! łatwo powiedzieć! ale kto?...
 — Może pani hrabina umie?
 Wstrząsnęła się przecząco, tak, że aż czarne błyski dżetów dokoła siebie rozsypała.
 — Jak żyję, nie kroiłam nic!
 — Oktuniu! może ty...