Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/653

 — Cobym robił? namyślał się chwilę pan Wandalin. A wiem co? szyłbym od rana do wieczora.... i od wieczora do rana!
 Dwie kobiety zaśmiały się znowu i z tkliwością spojrzały na ojca rodziny, którego najszczytniejszem marzeniem było.... módz być szewcem.
 W tej chwili zadzwoniono do drzwi.
 — Ktoby to mógł być? w tej porze? ze zdziwieniem rzekła pani Adela i wstała ze stołka.
 — Złodziej może jaki.... nie trzeba otwierać, Adelciu... zauważył pan Wandalin.
 — O niech mamcia otworzy! stłumionym głosem zawołała Rózia, a bladą twarz jej płomienisty oblał rumieniec.
 — Zapytaj wprzódy: kto tam? Adelciu! wołał pan Wandalin do żony, która zbliżała się już ku drzwiom od wschodów.
 — Ale po co mam pytać? sprzeciwiła się żona,
 — Ależ zapytaj, duszko, tyle teraz w mieście kradzieży, prosił mąż.
 — Kto tam? zapytała u drzwi stojąc pani Adela.
 — To ja, szanowna pani! i któś inny jeszcze ze mną... Mam nadzieję że mię pani pozna po głosie... odparł za drzwiami głos męzki, przyjemnie brzmiący.